Sybrand Buma
Ik liep over straat en ik zag een man op een fiets en ik wist dat het Sybrand Buma was. Op de kruising van de Churchill-laan en de Scheldestraat. Hij leek er niet eens op, hij was jonger, maar het was hem, seconden lang. Keurige zwarte bakfiets, keurig pak, keurige man. Zijn iets vooruitgestoken neus gaf richting aan. Een duidelijke koers.
Meteen herinnerde ik me het boek dat de CDA-voorman een paar jaar geleden had geschreven: Samen kunnen we meer. Over Nederland als prachtland, over onderlinge solidariteit en over het gezin als hoeksteen van de samenleving.
De keurige man had een jochie van een jaar of zes in zijn bak. Onwillekeurig dacht ik aan het moment dat hij straks zou afstappen: bij zijn niet eerste vrouw maar die wel van hem hield, of bij zijn lege huis dat zich weldra zou vullen met de liefde tussen vader en kind, of bij zijn vriend die het gelukt was om samen met hem een jongetje te adopteren.
Het leek me dat hij wilde slagen, dat hij zijn best deed, ongetwijfeld net als Sybrand Buma.
