NEMO
Op het dak van NEMO, het hoogste stadsplein van Amsterdam, was ik bezig mijn veters te strikken toen een indiaanse jonge vrouw naast me kwam zitten. Ongemakkelijk dicht tegen me aan. En hoewel ik wilde opstaan om weg te lopen hield ze me tegen met boosheid over wat haar overkomen was, vandaag een jaar geleden. Op een dag precies zoals haar zus het wilde: witte linten in zonovergoten appelbomen, langwerpige smalle tafels in het gras opgedekt met witte tafelkleden en eenvoudig wit servies, een vent om mee te trouwen. Toch was de zus bang dat haar toekomst opnieuw ten grave zou worden gedragen. Twee keer eerder had ze getrouwd kunnen zijn, gelukkig kunnen zijn met kinderen en al. Maar ze was verstrikt geraakt in angsten en vermoedens over partners die niet lang na de inzegening weg zouden lopen of op zijn minst ontrouw zouden zijn; en de ongelukkige kinderen die ze zou krijgen. Het zou haar noodlottig worden.
Ik keek verveeld voor me uit en zag de ene na de andere auto verdwijnen, in de IJtunnel onder ons. Toen ik naast me keek zat de vrouw er nog. Ik keek haar aan, verontschuldigend zei ze: 'Mijn zoontje wilde al zo lang een keer naar Amsterdam.'
'Was er nu een mooie gelegenheid?' vroeg ik.
'Mijn zus ligt 'r begraven.'
